گذشت.

بدترین اتفاق در دنیا این نیست که یک سال مجبور باشی با آدم هایی که تفاوت محض اند ، تصمیم مشترک بگیری.

حتی این هم نیست که مجبور باشی در جواب همه ی جمله هایی که عقاید صاحبشان را داد می زنند ، داد می زنند ، سکوت کنی.

این هم نیست که تو را مجبور کنند وقتت را صرف چیزهای تنفربرانگیز کنی عوض تمام بهشت هایی که پشت در اتفاق میفتند و خاطره می شوند.

بدترین چیز در دنیا این هست که بعد از یک سال ، نگاه کنی و ببینی دلت برای این عقاید متفاوت تنگ می شود ، برای سر و کله زدن و قانع کردن. 

دلت برای تعجب از اختلاف های انقدر بزرگ تنگ می شود. 

نگاه کنی و ببینی اختلاف ها کم شده ، تو شدی - خیلی ساده - همان چیز نفرت انگیز.

گذشت و گذشتیم و دارد می گذرد. [ ترجیحا روزی چندین دفعه تکرار شود.]

از این گولّه‌های زندگی

آدم هایی هم وجود دارند که برعکس همه ی ما برای زندگی کردن خلق شده اند و اگر همین طور نشسته باشی و در حالی که حواسشان جای دیگه‌ست، خیره بشوی به حرکاتشان ، باورت نمی شود که این چیز بتواند نباشد.

  " اگر همین حالا یک نفر به من خیره شده باشد،لابد فکر می کند: چقدر عجیب که این هنوز زنده‌ست.

بدبخت باور نمی کند من هستم. " - از مجموعه مونولوگ ها -

آدم ها صرفاً مجموعه-علایق اند.

" سبکی تحمل ناپذیر بار هستی* " را به خاطر وجود علایقشان تحمل می کنند.تمام داشته‌هاشان آینه‌ی علایق‌شان می شود و علایق،آن ها را متفاوت می کنند و مردم به خاطر علایقشان آن ها را دوست دارند/از آن ها متنفرند و نهایتا بعد از مرگ علایق‌شان تنها چیزیست که اطرافیان را یاد آن ها میندازد. 

گاهی هست که این ها کم رنگ می شوند ، کم رنگ تر می شوند ... و  پیر می شوی.

پیر شدن یعنی بی علاقه بودن.

و در چنین شرایطی باید مُرد. 

* این عبارت : نام کتابی از کوندرا.